کلا اعتقاد دارم هر چیزی را که در دنیای مجازی بنویسی باید احتمال بدهی هر کسی آن را می خواند. اینترنت دنیایی حرفه ای است و حتی اگر سرچ کننده ای حرفه ای هم نباشی به راحتی می توانی مطالبی یا اشخاصی را که می خواهی پیدا کنی. گاهی فقط با تیزهوشی می توان دسترسی سریع افراد را به خودت محدود کنی و یک جورهایی رد گم کنی ولی باز هم نمی توانی مطمئن شوی آن ا که نمی خواهی مطالبت را می خوانند یا نه. یک بار این اتفاق برای من افتاد و کسی مرا در وبلاگ های قبلی ام یافته بود. در یک مهمانی که تعداد زیادی از دوستان آشنا و ناآشنا حضور داشتند در جمع به من گفت فلان وبلاگ ماله توست دیگر؟ و من تقریبا دچار شوک شدگی شدم و پایم به خانه رسیده و نرسیده وبلاگ و آدرسش و مطالبش را حذف نمودم. برایم مهم نبود که خوانده است چون دنیای اینترنت است دیگر ، ولی برایم مهم بود که به روی خودش نیاورد که خوانده یا لااقل در جمع جلوی بقیه نگوید. 

وبلاگ همیشه برای من دفتر خاطراتی بوده است که برای خالی شدن ذهن می نوشتم و می نویسم. یک جور زباله دانی برای نفس کشیدن ذهن است البته نه همه اش. بلکه آن بخش هایی که اگر روزی لو رفت زیاد خجالت زده نشوم. زیادش برای این است که بعض وقت ها از دستم در می رود. 

به هر حال به این جور نوشتن بی مخاطب یا کم مخاطب انس دارم. به خصوص در این روزها که اگر اینجا نبود خیلی می مردم. 

نوشته شده در یکشنبه 94/5/25ساعت 8:59 صبح توسط زهرا نظرات ( ) |