کسوف دل
یک جایی در اینستاگرام نوشته بود: وقتی کسی گریه می کند این نشانه ضعف او نیست شاید مدت طولانی قوی بوده است. این جمله را خوب درک می کنم. وقتی مدت طولانی سعی کردم قوی باشم، سعی کردم تسلیم نشوم، سعی کردم با کوچک ترین امیدهایی رنگی ترین زندگی ممکن را داشته باشم، علی رغم همه خستگی ها و سختی ها سرپا بودم جوری که تکیه گاه بقیه می شدم، حالا وقتی آن خرده امیدت از دست می رود و عامل همه تلاش هایت و تحمل سختی هایت حذف می شود خب دیگر دلیلی برای مستحکم بودن وجود ندارد. وقتی که کسی که تو را تکیه گاه خودش می دانست می رود (یا بدون رودروایستی با خودم می میرد مسخره اش نکن به خاطر حالی که داشته، به خاطر خودش بودن ها، به خاطر نقش بازی نکردنش هیچ وقت مسخره اش نکن. این آدم خیلی شکسته است چون مدت های طولانی قوی بوده است. خیلی آسیب دیده . لااقل مسخره اش نکن. پسا نوشت: بقیه اش بین من و خدا .........
) و تو نمی توانی هیچ کاری برایش انجام دهی، حق داری زانوانت سست شوند، حق داری بشکنی، خرد شوی، گریه کنی و حتی داد بزنی. این را از اعتقاد نداشتن به معاد نبین، از ضعیف بودن هم نبین، از عدم توانایی در گسستن از دلبستگی هم نبین. شاید کسی مدتی طولانی قوی بوده است حالا امیدش را از دست داده.
| Design By : Pichak |
ساده‌تر بگویم/ اهل کوچه‌های خاکی ترانه نیستم/ با دقایق وجود،ساعت دلم تکان نمی‌خورد/ دارم از خودم ناامید می‌شوم/ قد حرف‌های عاشقانه نیستم!/ من قیافه‌ام به عاشقان نمی‌خورد/ سال هاست فکر می‌کنم/ من که راسخ و دقیق/ چون عمود خیمه‌گاه شرک/ با ستون لشکر یزید ایستاده‌ام/ کی شهید می‌شوم؟/
