هر زمان که دیگر جایی را مناسب برای ماندن ندیدید حتی به اندازه 51% به خاطر همان یک درصد بروید. خیلی راحت. برویدو کنده شوید و بروید. از هر جا که حالتان را بد می کند بروید. هر زمان که دیدن برخی آدم ها حالتان را بد می کند، مثل یک بادکنک سبک بال راحت به پرواز درآیید و بروید. ماندن در جایی که آزار دهنده است فقط در یک صورت درست است و آن هم دین خدا در خطر باشدو مثل شعب ابیطالب. وگرنه بقیه ماندن ها همه از ترس است. از نداشتن شجاعت برای رها وشدن و پر کشیدن. از مصلحت اندیشی هایی که بیشتر خودانگارانه و خودمحورند.

می خواهم بروم، آماده در لبه پرواز. آماده لحظه ی خبر شدن. تا ندایش بیاید پرواز می کنم. امیدوارم ندا زودتر بیاید تا من بال و پرم توانی برای پرکشیدن دارند. تا من نابود نشده ام. می خواهم پرواز کنم. رهای رها. رها و غوطه ور در ابر. می خواهم راحت پرواز کنم. از این کوی به آن کوی. هر زمان خسته شدم پرواز کنم و بروم. من پرواز می خواهم. رهایی و رها شدن. من رهایی می خواهم. 

نوشته شده در شنبه 94/6/28ساعت 5:45 عصر توسط زهرا نظرات ( ) |